Gülümsüyorum.
Çünkü mutl...
Hayır.
Her zaman cümle böyle bitmez.

Mutluluğu gülümsemekle,üzülmeyi ağlamakla bütünleştiren ahmak bir toplumla iç içe olmak benim suçum ve sorunum değil.

Sorun ne biliyor musun?
Sen doğmadan bütün kaderinin,şansının,hayatının yazılıp bir kenara bırakılması.
Zoruna mı gitti?
Benimkine gayet gitti.
Ben de çok ıkındım düzelsin diye.
Ben de çok ağladım.
Ben de küfrettim.
Ne mi oldu?
Hiçbir bok.
Neden mi olmadı?
Senin hayatına yazılan buydu.
İşte tek cevap.
Sorun ne biliyor musun?
Bazılarımız doğuştan şansız olur.
Yoo ergen bunalımında değilim.
Ve hatta biliyor musun ben hiçbir zaman ergen bunalımına giricek kadar ergen olamadım.
Çünkü büyümek zorundaydım.
Hemen.
Sorun ne biliyor musun?
Aynı evin içinde yaşayan bir insanın mahkemeye gidip boşanma dilekçesi yetmiyormuş gibi 'can güvenliğim yok benim' diye dilekçe vermesi.
Ve sorun ne biliyor musun?
Bunu annenin babana yapması.
Şimdi tek sorun benim hala gülümsüyor olmamsa; gülümsüyorum.
Asıl sorun ne biliyor musun ahmak toplum?
Hiçbir konuda bilgin yokken,hiç kimsenin hayatına dair gerçekleri bilmemene rağmen bu kadar kolay atıp tutman.
Ben senin omzunda ağlamadım.
Ben ağlamadım.
Sen böyle bil ahmak.
Ben gülümsüyorum.
Senin ağladığın dertlerine ben götümle gülüyorum.
Ve senin güldüklerinde götümle gülüyorum.
Senin gibi tek problemi yılbaşı gecesinde dışarı çıkamayacağı olan ahmaklar küçük düşünür çünkü.
Ben doğuştan şansız olabilirm.
Ama ben o şansızlıkla geliştim.
Sen şanslı hayatında ahmaklaştın.
Senin gibi doğuştan ahmak olmaktansa doğuştan şansız olmayı dilerdim zaten ahmak.