Bazen kendimi huzur diye bağırırken buluyorum.Sonra fark ediyorumda ben huzurlu yaşıyanlardan değilim.Huzur verenlerdenim.

Öyle arkadaşa flan değil.Aileye.Bir de bunu aslında evin en küçüğü olan ben yapınca insan kıçıyla gülüyor.

Yaşanmadan anlaşılmaz denir ya.Yaşanmadan anlaşılmıyor.

Anne baba bitti.Şimdi yengemle abimin kavgasını düzeltmeye çalışırken buldum kendimi.(Burda bir efekt girse kesin aptal kahkaha dizi efekti girerdi.)

Oha lan.Huzur lan.

Neyse.İçimden geldi.Bunlar önemsiz ayrıntıydı işte.Hayatım hakkında yazılası bir şeyler diye çizdirim bir şeyler dedim.

İyi geceler Türkiye.Her nerde yaşıyor ve yaşatılıyorsan!