Yürürken bilemeyiz.
Gülerken bilemeyiz.
Konuşurken bilemeyiz.
Biz insanoğlu aslında hiç farkında değiliz.
Bilemezdim ki bende o gün orda seninle karşılaşıp bundan sonraki hayatımı etkileyebileceğini.
Aşık olduğumu düşününmüştüm.
Aşık olduğunu da düşündüm tabi ki. Buna güvenerekte hayatımın parçası yaptığım ellerin ellerimden her kayıp gittiğinde üzüldüm. Bir gün o eller başkasına dokunduğunda ise hayatımdan bir parça kayıp gitmişti. Bu biraz daha çok acıttı.
Bu biraz aşşağıladı.
Bu biraz gururumu kırdı.
Bu biraz kalbimi kırdı.
Bu beni biraz..A yok hayır. Bu beni baya acıttı.
Tabi ki geçti.
Tüm bu ayrılıklar yüreğimi ve beynimi durdurmaya yetmedi.
Ama beynimi kontrol altına almayı becerdiğimde yüreğim sakinleştirebildim.Bu konuda hep iyidim ben.
Aşkına sığınmıştım. Her keşkeyle başlayan cümlemin sonuna ama seviyor koyarak dindirirdim acımı. Yokluğunda fark ettim; senin bile fark edemediğini. Bana aslında aşık olmadığını.
Aşık olan yapmaz, etmez, gitmez derken yapabildiklerinin sınırsızlıklarını gördükçe galibiyetina şaşıyorum. Soğukluğundan üşürken avuç içlerim ısınıyor.
Evet işte ben böyle hissediyordum.
Avuç içlerimin ısındığı bir gün vermiştim yine bu kararı.
Ne de haklıymışım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder