Belki bu kadar kırılmazdık.

Belki bu kadar üzülmezdik.

Aslında her şeyi biz yaptık.

Kendi ellerimizle.

Gözümüzde bu kadar büyütmeseydik gidenleri.

Bu kadar sevmeseydik.

Mükemmel olduklarına kendimizi inandırmasaydık.

İnsan olduklarını fark etseydik.

Gidebileceğine kendimizi inandırabilseydik..

Bu kadar yanmazdı canımız.

Ama insanız işte.

Tutunacak dallar arıyoruz.

Kırılacaklarını bilsekte öyle korkuyoruz ki düşmekten.

Düşene kadar itiraf edemiyoruz hiç.

Sonrada suçlamalar.

Neden kırıldı,neden düştü sorularıyla baş başa kaldığımız düşüşler.

Oysa o dalı öyle çok sıkmıştık, öyle çok ağırlığımızı vermiştik ki artık güçsüzleşmişti.

Ve kopmuştu.

Sadece.

Dur.

Düşün.

Aslında o kadar da mükemmel değiller.