Hayat ilerlerken.

Uyandım.Olayı idrak etmeye çabaladım.Sessizlik vardı.

Çıktım.

Yürümeye başladım.Her şey ağır çekimdeydi.Düşünemedim.Yürüdüm.Solumdaki çöp kutusunda çıkan kediye baktım.Durdum.Daha önce de olmuştu dedim.Devam ettim.Yaşlı bir amca geçti.durdum.arkasından baktım.Hızlandım.Sağımda bir yaprak düştü.Hangi ağaç bilmiyorum bakmadım.

Ve içeri girdim.

Birden hayat hızlandı.Hİç bir şeye dikkat edemez oldum.Tüm dikkattim bitmişti.Sarıldım.Oturdun.Kötüydün.Bir kez daha ağır çekimi yaşadım.Sonra yürüdük.Sanki bu sefer her şey durmuştu.Zamanın içinde ilerliyorduk sadece biz.

Hızla.

Dizime yattın.Huzuru buldum.Yine yeniden.

Ve ayrılık.

İşte yine ağır çekim.Durduk.konuşmadık.Yaşlı bir teyze.Sarıldık.Bir çocukla annesi.Araba sesi.Sonra yine hızlandı.Kollarındaydım.Bana baktın.Ve o zaman en ağır haliydi yaşamın.Gözünden akan tek damla.

Sonra bitti.

Gittim.

İşte yine ağır çekim.Baktım arkama gitmiştin sonunda.Oturdum.Hep beklediğin yerde.Ağladım.Sonra yine ağladım.Hıçkırdım.Kalbimin yerinde olmadığını hisettim.Acımın biraz olsun dinmesini istedim.Bekledim.Ve o andan beri hala bir yaprağın düşüşüne dikkat edicek kadar ağır çekimde ilerliyor hayat.