Yalnız kalmayı, kimseyle konuşmak zorunda olmamayı hissedebilmek zordur.Bundan haz almak zor gelir insanlara.Yalnızlık duygusundan korkanları hep garipsedim.Korkutan nedir?*kendini tanımak?*Yalnız kalmak?*Kendinle yüzleşmek?
Kendime en yakın insanın hep kendim olduğunu bildim.Kabul ettim bunu.Beni benden iyi kim tanır ki dedim.İyi dedim.Biri bana sırtını döndüğünde uzaklaştım hemen.Sustum.Ne gerek vardı ki açıklamaya,Orda kalmaya..
Sustuğum için suçlandım hep.Hissettim.
Kaçtığımı düşündüler.fark etmediler zorluğunu.Söylüyebilecek o kadar şeyim varken niye sustuğumu anlıyamadılar.Fark etmediler o gürültülü sessizlikleri.Anlamını da çözemediler.
Konuşmayı halt sanan insan yaradılışının temeli haykırarark haklılığını anlatmaya çalıştı hep.Konuşarak bastırdı hep.
Konuşulmuyorsa
*önemsenmiyordur.
*üzmek istenilmiyordur.
*Güç yoktur.
.... Ne dersen de insan.Sen konuşerken kaybedersin.Diline hakim olamanın verdiği acizliği yaşarsın.
''Çok zor bazen avaz avaz susmak.''bla bla..
''Saklanmak kendine.Kendinden vazgeçmişken.''
''Çok zor bazen belkiler biriktirmek.Ve sana tutunmak hemde sana rağmen..''
A bde ''üşütürsen söle hemen hemen içimin camları kapansın''
''Bıraktım öyle kalsın.Bizim gibi darmadağın.''
Ve şarkı devam eder..Beni sevmedğin zamanlarda alıştım susmaya.Hiç ağlamadım.Ağlamadım.Alıştım susmaya...
iyi geceler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder